معنی وسیع بودن
لغت نامه دهخدا
وسیع. [وَ] (ع ص) فراخ. (منتهی الارب) (آنندراج). جای فراخ. پهناور. متسع. جادار. گشاد. گشاده. واسع. عریض. باوسعت و ممتد. (ناظم الاطباء): علی تکین از آب بگذشت و در صحرایی وسیع بایستاد. (تاریخ بیهقی).
- وسیعالمشرب، بی بندوبار و لاابالی در اصول وفروع دین. (یادداشت مرحوم دهخدا).
- وسیع بودن، وسعت داشتن.
- وسیع کردن، وسعت دادن.
|| اسب فراخ گام و فراخ ذراع. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). || دور. (یادداشت مرحوم دهخدا).
صحن وسیع
صحن وسیع. [ص َ ن ِ وَ] (ترکیب وصفی، اِ مرکب) بمعنی صحن عظیم است که کنایه از روی زمین و سطح ارض باشد. (برهان).
باغ وسیع
باغ وسیع. [غ ِ وَ] (ترکیب وصفی، اِ مرکب) کنایه از جنهالمأوی است. (از برهان قاطع). بهشت برین را گویند. (هفت قلزم).
فرهنگ معین
(وَ) [ع.] (ص.) فراخ، گشاد.
فرهنگ واژههای فارسی سره
گسترده، دامنگیر، فراخ
مترادف و متضاد زبان فارسی
فرهنگ فارسی هوشیار
پهین فراخ گشاده انغزان دور کران دامنه دار درندشت (گویش هراتی) (صفت) فراخ گشاده (محل مکان)، عریض پهناور.
فرهنگ عمید
گشاد، فراخ، پهناور،
فارسی به عربی
شامل، عریض، فی الخارج، کافی، کبیر، هائل، واسع
فارسی به ایتالیایی
معادل ابجد
208